April 23, 2015
با تشکر از ایران استار و شهرما  

برقراری گردهمائی که در روز یکشنبه گذشته صورت گرفت بیشتر از آن نظر بود، که موفقیت و پایان مرحله اول کمپین را اعلام نموده  و در ضمن به معرفی بیشتر کنگره پرداخته باشد. از این رو این گردهمائی زمان و مکانی در جهت بررسی چون و چرا های کنگره نبود. گفتگو ها، پرسش و پاسخ هائی که میان شرکت کنندگان، منوهر میثاقی، سعید حریری، حسین زرشکیان، مهرداد آرین نژاد، محمد تاجدولتی و حضار صورت گرفت جنبه تحقیقی، بررسی و نکته یابی نداشت. با وصف این به نکات اساسی که از مشغلات فکری بسیاری از اعضاء کامیونیتی و مشکلات کنونی کنگره میباشد اشاره هائی شد، که متاسفانه تمامی شرکت کنندگان با کلی گوئی ها از کنار آن گذشتند. اهداف کنگره چیست و آیا نیاز به تغییراتی در آنها میباشد، از موضوعات مهمی هستند که میبایست مورد بررسی عمیق تری قرار گیرند. و گرنه حاصل اهداف نامشخص، وضعیتی نامعلوم است که توصیف کننده وضعیت کنونی کنگره میباشد.

در رابطه با سیاسی بودن کنگره نیز تا زمانی که صریحن مشخص و اعلام نگردد، که کنگره ایرانیان سخنگو، حامی و محافظ منافع صد در صد افراد کامیونیتی میباشد، و هیچ نقشی چه در مبارزه با جمهوری اسلامی و چه در لابی کردن آن نباید بپذیرد، سردرگمی کنونی باقی مانده، نیرو ها در مقابله با یکدیگر به هدر رفته، و حاصلش جز رو در رو قرار گرفتن اعضاء، بوجود آمدن تفرقه در کامیونیتی، سلب اعتماد از کنگره، و عدم جدی گرفتن آن از طرف دست اندرکاران حکومتی نخواهد بود.

در رابطه با عدم وجود اعتماد در کامیونیتی نیز مشکلات فراوانی وجود دارد که رفع آنها در کوتاه مدت و در توان کنگره نمیباشد. ولی واضح و مشخص است که کنگره فقط با خدمت کردن، آنهم در شفافیت کامل است که میتواند اعتماد و اعتبار از دست رفته خود را باز یابد. با این اوصاف جای تعجب است که چگونه هیچکدام از شرکت کنندگان در گفتگو ها نیازی به تغییر در اهداف کنگره نمی بینند. هدف اصلی کنگره در شرایط کنونی میبایست خودسازی و کسب اعتبار باشد. آنهم جز از طریق هییت مدیره ای همدل که دغدغه اولیه اش جامعه کانادائی ما باشد، امکان پذیر نیست. اگر بتوان در کمپین های انتخاباتی که در پیش است به این نکات توجه شود، کاندیدا ها صادقانه اهداف و عقاید خود را عنوان کنند، و رای دهندگان با شناخت کافی تصمیم گیری نمایند، شاید بتوان برای اولین بار هییت مدیره ای را بوجود آورد که که کنگره را از حالت بیهودگی برهاند.

چند هفته ای میباشد که مجمع عمومی و انتخابات سالانه به تاخیر افتاده اند و هییت مدیره طبق روال در پیش گرفته نیازی به اطلاع رسانی و جوابگوئی در خود نمی بیند. اتحاد، همبستگی و مشارکت جمعی هر چه بیشتر اعضاء در منافع همگانیست. جناح بندی و رو در روئی جز لطمه زدن به کنگره و منافع  جمعی حاصل دیگری ندارد. کمپین ها و مبارزات انتخاباتی اگر به صورتی دموکراتیک بر قرار گردند، بهترین فرصت هائی  خواهند بود، که کاندیدا ها و افراد کامیونیتی با اظهار نظر و شرکت در گفتگو های جمعی از ابهامات کاسته و خواسته های جمعی شناسائی گردند. چه بهتر که در درجه اول خود کاندیدا ها  ابتکار عمل را در دست گرفته، و با برقراری جلسات مناظره عمومی، شناساندن خود و برنامه ها و اهدافی را که در نظر دارند را، از مسئولیت های خویش دانسته و آنچنان کنند که مشت نشان باشد از خروار.

فیلم های هر دو گردهمائی تهیه شده که میتوان از طریق سایت "همبستگی و حمایت" به آنها دسترسی پیدا کرد.

facebook/hambastegi.hemayat
facebook/ICC 2014Election
facebook/Let’s Talk Iranian Canadian Congress! 
I'm an Iranian-Canadian too

Video

پایان مرحله اول کمپین "من هم یک ایرانی-کانادائی هستم" رسمن از طرف دست اندرکاران آن طی گردهمائی که روز یکشنبه گذشته در آدیتوریم کتابخانه نورت یورک برگزار گردید اعلام شد. این کمپین یکی از موفق ترین فعالیت هائی بوده است که در جهت منافع کنگره ایرانیان طی هفت سال وجودیت این سازمان صورت گرفته است. برای اولین بار است که یک نهاد ایرانی- کانادائی با هزار عضو، و شاید هم بیشتر،  در کانادا وجود دارد. با اینکه گرفتن حدود ششصد عضو جدید در مدت چهار ماه کار آسانی نمیباشد، باید این نکته را هم در نظر داشت که نگاهداری، متقاعد و درگیر کردن آنها در فعالیت های جمعی کاری بس دشوار تر است. باشد که هییت مدیره کنونی که در این مرحله نه تنها هیچ همکاری با این کمپین نکرده، بلکه به عکس موانعی هم بر سر راه آن گذاشته است، این اعضاء را از خود دانسته، در تشویق آنها در شرکت در انتخابات دریغ ننموده، و کاری نکند که ششصد نفر دیگر به سرخوردگان گنگره اضافه گردد.

حضور فقط هفتاد الی هشتاد نفر در گردهمائی  کمپینی که چهل عضو فعال دارد، و جدیدن ششصد عضو جدید برای کنگره گرفته است را باید زنگ خطر و نشانی از آن دانست که پایانی بر این کمپین نیست. بلکه میبایست کمیته ای وجود داشته باشد که در جهت اطلاع رسانی، تشویق به مشارکت جمعی مادام فعالیت کند. در مقایسه با سه گردهمائی قبلی دیگر که در هر کدام به ترتیب، حدود شصت، صد وبیست، و دویست و پنجاه نفر شرکت داشته، و هر سه آن در رستوران های مختلف صورت گرفته اند، میتوان این نتیجه گیری را نیز نمود، که افراد کامیونیتی بیشتر تمایل به خوش و بش داشته تا اینکه در  کارهای جدی تر شرکت داشته باشند. احمد تبریزی، علی احساسی،  داود کفائی، نسرین الماسی، فرح طاهری، مشهود ناصری و تنها عضو هییت مدیره، رضا قاضی،  در این گردهمائی حضور داشتند.

پیاپی شدن دو گردهمائی در رابطه با نهاد های ایرانی - کانادائی به فاصله هفت روز، آنهم قبل از مجمع عمومی و انتخابات، این امکان را بوجود آورد تا بهتر بتوان به ماهیت دو جریانی که در رابطه با کنگره فعال میباشند پی برده و آنها  را با هم مقایسه نمود. عدم شفافیت در عنوان و هویت برگزارکنندگان گردهمائی اول یکی از اشکالات و نقاط ضعفی میباشد که در بسیاری از فعالیت های جمعی کامیونیتی مشاهده میشود. در صورتیکه گردهمائی دوم بصورتی واضح هدف خود را که فعال نمودن کنگره میباشد، چه در عنوان و چه در محتوا بصورتی شفاف علنی میکند. شرکت کنندگان در گردهمائی اول  اکثرن از کهنه کاران و فعالان سیاسی جناح خاص کامیونیتی میباشند، که انگاری در یکی از جلسات عادی و همیشگی شرکت داشته، و با دعوت از سران مورد تائید خود، طرح بسیج عمومی در جهت تسخیر چهار صندلی خالی در هییت مدیره کنگره را برنامه ریزی میکنند. جالب توجه است که جز یکی از سخنرانان که در کانادا زندگی میکند، مابقی کسانی بودند که در عمل نشان دادند که از آنچه در کانادا میگذرد اطلاعی ندارند. در صورتیکه در گردهمائی دوم، شرکت کنندگان همگی از فعالان اجتماعی کامیونیتی و موسسین کنگره میباشند، و جز در این رابطه سخن دیگری بر زبان نمی آورند. همچنین با توجه به جو حاکم بر این دو گردهمائی، که یکی مبازه، مقابله، شدت عمل، ترویج خشونت و فشار را میطلبید، و دیگری همفکری، مسالمت، گفتگو و احترام را خواهان بود، بتوان تصویر آنچه را که از آن گریخته ایم و آنچه را که به آن پناه آورده ایم را در کنار هم دید.