مقالات هفتگی -  با تشکر از نشریه شهرما

پپنجشنبه 20 دسامبر 2018

" زمانی که بی عدالتی قانون میگردد، مقاومت وظیفه است"

بار ها از اینکه جناب زرین مهر یک صفحه از نشریه خود را در اختیار اینجانب گذاشته است تشکر کرده ام. چه کنم که هر چندگاه ورای موضوعاتی که مطرح میکنم ، رسالتی که قلم در دست  برای من بوجود آورده است بیشتر برایم آشکار میگردد. از اینرو بار دیگر از ایشان تشکر میکنم که این فرصت را به من داده است که گهگاه اشتباهاتی را جبران، کوتاهی ها را گوشزد، فراموش شده ای را به یاد، و اینبار با گفتن از یلدا و خانواده اش، باعث خوشنودی روزهای پایانی سال شوم. همانطور که در نوشتار هفته پیش مطرح کردم، برای موسپیدانی چو من، آموختن فقط ار طریق آموزش دیگران، و یا بگونه ای جبران اشتباهات جوانانی که خطا برای آنها گناه به حساب نمیاید امکان پذیر است.

با ملاقات شهرام تابع محمدی با نماینده ان دی پی در مونترال آغاز گردید، با مقاله ای در شهروند همه گیر شد، با ضد مقاله ای غیر اخلاقی و بی هویت شعله ور میشود، با نامه رضا بنائی به نماینده پارلمان در هفته گذشته ادامه پیدا میکند.

اشتباهات ناشی از بی تجربگی جوانانی در هییت مدیره کنگره را گوشزد کردیم. احساس مسئولیت و شفاف عمل کردن شهرام را ستودیم. و اینبار به رفتار افرادی میپردازیم که انگاری اصول اخلاقی برایشان معنی نداشته و بی هویتی به جای شرم به آنها شهامت میدهد.  

در هزار و دویست کلمه، سیزده پاراگراف و سه عکس، امیر خدیر، همسرش نیما مشعوف، دخترشان یلدا، ارسلان کهنموئی پور، نشریه شهروند، و سازمان مجاهدین خلق را با دیدار نماینده پارلمانی مرتبط میسازند.

در پاراگرافی به زبان انگلیسی چنین میگویند:
" برای مدت طولانی در کامیونیتی ایرانی افرادی همچو شهرام تابع محمدی، نشریه شهروند و دارو دسته شان تصویر غلطی از کامیونیتی را جلوه داده اند. سالیان است که به مخالفت با حکومت ایران پرداخته و در ترویج ایران ستیزی و تبعیضات علیه ایرانیان همکاری کرده اند. به حدی که بسیاری از سازمان ها از دریافت تقاضای کار ایرانیان امنتاع میکنند." 

نه شهروند، قدیمی ترین نشریه کامیونیتی، نه شهرام تابع محمدی، فعال اجتماعی و بنیان گزار فستیوال سینمائی هجده ساله دیاسپورا در تورنتو، و نه ارسلان کهنموئی پور استاد دانشگاه و یکی از چهره های محبوب کامیونیتی نیاز به معرفی ندارند. همینکه عده ای برای حضور در هییت مدیره کنگره برای دو و حتی سه دوره آنهم با تخلف سر و دست میشکنند، ولی به عکس ارسلان جو حاکم بر این نهاد را آنچنان مسموم می بیند که در ماه نهم اعلام و در پایان سال اول از سمت ریاست و عضویت در هییت مدیره کناره گیری میکند، کافیست. حقیقتی را باید پذیرفت. در چهار سال گذشته با ورود جوانان در فعالیت های اجتماعی از طریق کنگره، خیابانی شدن مراسم عاشورا، نامه نگاری و رو در روئی با دولتمردان، تصویر کامیونیتی در اذهان عمومی آنچنان کدر، و در انزوا قرار گرفته ایم که نباید از روی برگرداندن جامعه نسبت به خود تعجبی داشته باشیم.

اما آنچه باعث تعجب است مرتبط کردن خانواده خدیر، بخصوص یلدای نوزده ساله در این مورد است. دو پاراگراف و دو عکس از سه عکس را به آنها اختصاص دادن، که یکی از آنها دستگیری یلدا توسط پلیس را به نمایش میگذارد، مجاهدین خلق را به میان آوردن در گزارشی که در رابطه با ملاقات با یک نماینده پارلمانی میباشد بیشتر باعث شرم و تاسف است.

شناختی از خانواده خدیر/ مشعوف نداشتم. امیر را یکبار در گردهمائی "روابط دیپلماتیک بین کانادا و ایران و نقش جامعه ایرانی-کانادائی" که به همت شهرام تابع محمدی در نوامبر 2017 در دانشگاه تورنتو با حضور نمایندگان ایرانی در پارلمان و روسای سابق کنگره برگزار شد، بدون آنکه با او گفتگوئی داشته باشم از نزدیک دیده بودم.

با به دنبال گشتن و مواجه شدن با انبوه اطلاعات در رابطه با این خانواده شک کردم که نکند فقط من هستم که آنها را نمیشناسم. چه در رابطه با فعالیت های امیر و نیما در حرفه پزشکی، چه در رابطه با فعالیت های سیاسی آنها در مونترال و کبک، و فعالیت های اجتماعی و هنری سه دخترشان، دریا، یلدا، و لیلا، انبوهی از اطلاعات یافتم که نقطه ابهامی برای کسی باقی نمیگذارد تا نیازی به افشاگری باشد.

امروز که شناخت بهتری ازآنها پیدا کرده ام آرزو میکنم که خانواده های اینچنینی بیشتری داشته باشیم و یا اینکه حداقل سعی کنیم که چنین خانواده هائی که باعث امید و دلگرمی بشریت و افتخار ما ایرانیانند را به جامعه معرفی کنیم. بی خردان به خیال خود با به میان کشیدن مجاهدین خلق باعث بی اعتبار کردن چنین افرادی میگردند، غافل از آنکه شخصیت و ارزش اجتماعی این افراد باعث افزایش اعتبار هر سازمان وابسته به آنها میگردند.

دوست دارم در رابطه با یلدا و خانواده اش بیشتر بگویم. از اینرو به ترجمه بریده هائی از مقاله ای تحت عنوان "باید دانست که از چه حد بیشتر نرفت" که در رابطه با یلدا در سال 2012 به قلم جوزه بلانشت نوشته شده است رجوع میکنم.

"سعی نمیکنم که اشتباهات یلدا را توجیه کنم. او فقط نوزده سال دارد. او مانند پدرش به دنبال اینست که بداند تا چه حدی میتواند پیش رود. برای جامعه ای که نهاد هایش تا استخوان فاسد میباشند اینچنین رفتار ها لازم است."

" زمانی که زندگی همچو شعاری راحتت نمیگذارد، و یا تصویر "نان میخواهیم و گل های سرخ" در کنار درب ورودی در کنار چکمه ها و شال ها آویزان باشد، و مشت گره کرده نحوه بیان ترجیحی ات گردد، پدرت دموکراسی را برای تغییر دنیا به روش خود انتخاب کرده، مادرت در حمایت از حقوق زنان اجازه ندهد کسی بر او حکم کند، مطمئنن مانند هم سن و سالی هایت فکر نخواهی کرد."

"مادر مبارز، پدر مبارز، مادر و پدر بزرک مبارز، این بچه ها آخر هفته هائی مانند دیگر بچه ها در تفریح و رفاه نداشته اند. نه، آنها کودکی شان را در کالسکه، بعد ها پیاده در تظاهرات، اعتراض و مبارزه گذرانده اند."

"من یلدا، خواهرهایش و پدر و مادرش را میشناسم. خانواده ای بسیار خوب، متعهد، پر شور، و بعضی اوقات هم بسیارجدی هستند. آنها با سیاست شوخی ندارند. امیر و نیما همیشه آماده مناظره، گفتگو، مبارزه و مقاومت میباشند. البته شوخی کردن و قهقه زدن را هم خوب بلدند. اگر هم با عقایدشان موافق نباشی میشه باهاشون کنار آمد، بدون آنکه نفرت و کینه به میان آید. در خانواده معشوف/خدیرانعطاف پذیری همیشه حرف روز است."

"اگر قرار باشد که این ژان دارک بهاری به هر اتهامی محکوم گردد، امیدوارم که قاضی با همان بخشندگی باشد که با موارد دیگر اینچنینی برخورد شده است. یلدا لایق آنست که جریمه اش کار اجباری بدون سابقه کیفری باشد. مجازاتی معقول و در جهت منافع جامعه."

اینچنین هم شد. مگر میتوان با دانشجوئی که خود از خانواده مرفهی میباشد ولی برای حمایت از دانشجویانی که امکانات مالی محدودی دارند، آینده خود را به خطر انداخته و به افزایش شهریه دانشگاهی به شدید ترین وجه به اعتراض برخاسته به گونه دیگری عمل کرد؟ آری یلدا جوانی میباشد که به محض تمام شدن محاکمه اش به سالن دیگری میرود تا در کنار دانشجوی دیگری که در حال محاکمه شدن بود بایستد. آری یلدا مبارزیست که به خط خود بر سردر خانه اش مینویسد " زمانی که بی عدالتی قانون میگردد، مقاومت وظیفه است." ایکاش آنهائیکه عکس یلدا را منتشر کردند به معنی جمله پشت سر او نیز پی میبردند.

و دو سال بعد در دسامبر 2020 چنین اتفاق افتاد....

آرزوی خدیر،
 من خانواده خدیر را نمیشناسم. در اواخر 2018 زمانی که آی سی ژورنال، نشریه ای که رنگ و بوی شما را دارد در باره امیر نوشت، و از یلدا، برادر زاده 19 ساله شما گفت، خونم بجوش آمد و نتوانستم قلم به دست نگیرم و ننویسم. آنروز آرزو کردم که ایکاش خانواده هایی بیشتری مانند خانواده خدیر داشته باشیم. آنروز نمیدانستم که "آرزویی" در این خانواده هست که آرزوهای من را بباد خواهد داد..

www.hambastegi.ca  647-838-0968   facebook/hambastegi.hemayat       Let's talk ICC   
   www.kikist.ca       No Deportations To Iran       www.fordemocracy.ca       @ facebook/fordemocracycanada