March 07, 2019
با تشکر از شهرما  

این بار می خواهم به "استاندارد دو گانه" ای بپردازم که هییت مدیره کنگره ایرانیان، و عده ای دیگر که اصرار به برقراری روابط دیپلماتیک با ایران را دارند و در انتقادات خود به دولت کانادا، مادام تکرارش می کنند. حضور ایران در لیست کشورهای حامی تروریسم، و قانون عدالت برای قربانیان تروریسم از موانع اصلی هستند که تا برطرف نگردند، بازگشائی سفارت ایران، امکان پذیر نیست. توضیحات دنیس هوراک در گردهمائی 13 فوریه در رابطه با این دو مورد، یکبار دیگر ابهام آفرینی عمدی توسط مغرضین، در نحوه ارائه موضوع سفارت را آشکار می سازد.

هییت مدیره با تاکید بر اینکه در عربستان سعودی نیز حقوق بشر رعایت نمی گردد، مدعی است که دولت کانادا می بایست زندانیان سیاسی، بی عدالتی های اجتماعی، اعدام ها، و تعرض به حقوق مردم در ایران را نادیده بگیرد. اگر دولت کانادا با تعرضات حقوق بشری اسرائیل نیز به همان گونه رفتار می کرد، آیا این دوستان به آن معترض می شدند؟ چرا ما به عنوان شهروندان کانادائی با تاکید بر ارزش های این کشور نباید از دولت بخواهیم که با همه کشورها در رابطه با عدم رعایت حقوق بشر به شدت عمل کند. یعنی نه تنها بی قانونی های ایران را نادیده نگیرد، بلکه با عربستان و اسرائیل نیز همان سختگیری ها را به اجرا درآورد. فروش تسلیحات نظامی به عربستان را فورن قطع کند، و به نحوه عمل اسرائیل در فلسطین معترض گردد.

همانطور که دنیس هوراک توضیح میدهد، روابط میان دو کشور، بستگی به عوامل زیادی دارد. بطور مثال، اصلاحاتی از قبیل حق رانندگی برای خانم ها، آزادی اجرای کنسرت های عمومی، امکانات بیشتر برای زنان در کسب مشاغل، محدود کردن و حذف نیروی انتظامی نهی از منکر، حذف بسیاری از محدودیت های مذهبی، باجگیری از خانواده سلطنتی در جهت اصلاحات اقتصادی، که در عربستان در حال صورت گرفتن است را نمی توان نادیده گرفت. آیا ایران هم بسوئی میرود که اصلاحات در جهت بهبود و رعایت امور حقوق بشری را  نوید دهد؟

به کانادا آمده ایم و شهروندی این کشور را پذیرفته ایم، نه برای اینکه ستون پنجمی برای رژیم به حساب آئیم و برایش چهره سازی کنیم. غیر از امنیتی که برای خود و خانواده مان به دست آورده ایم، چه بهتر که از آزادی و دموکراسی جامعه متمدنی که در آن زندگی می کنیم، بهره بگیریم و در جهت رفع بی عدالتی ها در تمام جهان، تلاش کنیم.

همانطور که دنیس هوراک در سخنانش اظهار میدارد تا زمانیکه ایران عملن روابطش را با سازمان های شناخته شده تروریستی قطع نکند، به نظر بعید میاید که حزبی در کانادا بخواهد ایران را از این لیست خارج کند. آری با در نظر گرفتن تسهیلات و خدمات، اکثر ایرانیان با باز شدن سفارت موافق هستند، ولی نه به هر شرط و بهائی.

ما باید افتخار کنیم که در کشوری زندگی می کنیم که قوانینی همچون عدالت برای قربانیان تروریسم، اجازه میدهند که علیه دولتی که در عملیات تروریستی دست داشته، اقدام قانونی و تقاضای غرامت شود، و با فروش دارائی های آن کشور پرداخت شوند. تلاش ما می بایست در جهتی باشد که کشورهای بیشتری، این چنین قوانینی را بپذیرند و به اجرا در بیاورند که بی شک در تغییر رفتار دولت ها تاثیر گذار خواهد بود.

اما دلیل برگزاری و یا مشارکت کنگره در اینگونه گردهمائی ها چیست؟ آیا برای تاثیر گذاری بر دولتمردان کانادا است و یا تاثیر پذیری از آنها؟ بی شک بسیاری از ما با گوش دادن به سخنان دنیس هوراک، با دید و اطلاعات وسیع تری به روابط ایران و کانادا، و نحوه تفکر سیاستمداران کانادائی می نگریم. این گردهمائی ها با هر هدفی که برگزار می شوند، فرصت های مناسبی برای ایجاد گفتگو، بررسی و جهت یابی های جمعی ماست. جای تعجبی هم برای ما نیست که کمیته فرهنگی که امسال هیچ فعالیتی از آن دیده نشده، در این رابطه نیز از خودش، وجودی نشان نداده است.

طبع شما چیست؟ شاعرید، نویسنده، و یا فیلسوف؟ شاید هم در درون خود، عابدی، زاهدی، عارفی، درویشی، شبگردی، شب زنده داری، مرغ سحر، مرغ حق، آوازه خوانی نهفته دارید! این لیست را شاید بتوان به تعداد آدم های روی زمین ادامه داد، چون واقعن پیدا کردن دو نفر که کاملن یکسان باشند، کار ساده ای نیست. خوش به حال آنهائی که با خواندن این کلمات، آنقدرعمیق در خود فرو میروند که درمی یابند واژه ای که بتواند طبع آنها را بیان کند، وجود ندارد و در کمال فروتنی میگویند: باید من بود تا مزه من را چشید. و یا دیگرانی که درمی یابند که من مادام در حال شدن است و مانند ماهی که در دست نمی ماند، باید به دنبالش دوید. و یا آنهائی که خاموش میگردند تا آنی که در حال زاده شدن است، پدیدار گردد تا از طبعش بگویند. و خوش به آنی که طبعش نیز مانند اقبالش بلند است.

نیازی هم به تعریف و توجیه نیست، که این نوشتار در تنهائی به قلم آمده و در تنهائی هم خوانده خواهد شد. تنها شاهد هم، ناظر درون است که نه قضاوت میکند و نه مجازات، نه بهشتی دارد و نه جهنم، نه معصومی می شناسد و نه گناهکار. فقط کافی است که به بودنش پی ببریم تا بوجود آمدن تغییرات را در خود احساس کنیم.

به واقع که از رگ گردن به ما نزدیک تر است، بر بوده و نابوده ناظر است، از ازل بوده و تا ابد خواهد بود، در من و تو یکی است، هست و غیر از او نیست. آیا همه آن چیزهائی را که در وصف خدا گفته اند، بر ناظر درون نیز صحت ندارد؟

همانطور که قابلیت خواندن و نوشتن، کسی را نویسنده نمی سازد، و یا داشتن پر و بال، حتمن بلند پروازی به همراه ندارد، تمرکز نیز شاید بتواند مانع ولگردی فکر شده و در ذهن، نظمی بوجود آورد ولی الزامن به حضور ذهن منتهی نمی گردد. بهتر است که به جای حضور ذهن که پدیده آشنائی را تداعی میکند، از واژه ذهن حاضر استفاده کنیم که به آنچه مقصود این نوشتار است، نزدیک تر است.

برای درک ماهیت ذهن، فکر تا کجا میتواند پیش رود؟ به نظر نمیاید که بتوان از طریق فکر، به وادی قبل از شکل گیری اش، آنجائی که در فکر نمی گنجد و در نتیجه، حرفی برای گفتنش نیست، دست یافت. همان وادی که شاید طبع ما نیز از آن برمی خیزد.

فضای نظم و نثر بسیار متفاوت اشت، همانطور که فضای سئوال و جواب، یکی نیست. این فضا چیست که میتواند ما را از حالی به حال دیگر ببرد، زیر و رویمان کند، قبض و بسط بوجود آورد، ما را به وجد آورد و هوای بارانی لحظه ای را در لحظه دیگر آفتابی کند. اینجا نیز فکر درمیماند، نیاز ایماء، اشاره، و پدیده "حسی-درکی" از نوع همانی که در پی بیان آن هستیم، به خوبی حس می شود.

به خودی خود، قلب می طپد، شش ها می دمند، خون در جریان است، سلول ها در حال رشد، و کاری هم به کار ما ندارند. چون توجه ما در جای دیگری سخت مشغول است. اگر به همین صورت توجه ما از ذهن فعال به ذهن حاضر که ظرفیت پذیرش فکری را در خود ندارد و توجه اش فقط به توجه کردن است منتقل شود، چه اتفاقی می افتد؟

چون، به کم گوی و گزیده گوی باور داریم، به گونه ای به چیزی که ورای درک احساس پنجگانه است، اشاره کنیم تا نوک انگشتمان، مانع دیدنمان نگردد. که مقصود جا بجائی است، و آن در جهت دستیابی به نگرشی از نوعی دیگر، که اگر نمی تواند جهان را تغییر دهد، رنگ و بوی دیگری به دنیای ما دهد.

www.hambastegi.ca  647-838-0968   facebook/hambastegi.hemayat       Let's talk ICC   
   www.kikist.ca       No Deportations To Iran       www.fordemocracy.ca       @ facebook/fordemocracycanada