February 15, 2018
با تشکر از شهرما  

امکانات لازم جهت پرورش شخصیت های فردی

"ملتی را که بیش از پنجاه سال در خفقان بوده و ناگهان بغض گلویش ترکیده نمیتوان و نباید سریعن تسکین و آرام نمود. بلکه باید آنرا تشویق به فریاد زدن هر چه بیشتر و بلند تر نمود، تا عقده های درونی اش بیرون ریخته و امکان درمان مهیا گردد. در کشور های پیشرفته یکی از علائم آزادی و وجود شخصیت های فردی آماده بودن کانال های مختلفی است که شخص میتواند از طریق آنها ابراز وجود نماید. ما باید بر آن باشیم که روزی به تعداد افراد جامعه، نشریه، حزب و فکر مختلف وجود داشته باشد."

لازمه داشتن روحیه ای انقلابی

" حفظ روحیه ای انقلابی در اعمال روزمره و افکار تک تک ما از شرایط اصلی به نتیجه رساندن انقلاب میباشد."

" ما نیز مانند کسانی بوده که انقلاب را در وجود خود، در کوچه و خیابان، خانه و خانواده حس نموده، و انتظار آنرا نمیکشیم تا نتایج آنرا در جیب و دست های خود لمس نماییم."

" تشکیل شورا های محلی، بحث، سخنزانی، و نمایشگاه ها ..... میتوانند در این امر مهم ما را یاری نمایند. منظور از انقلاب فقط برکنار کردن افراد و جایگزینی آنان توسط افراد دیگر نیست. بلکه دگرگونی و تحول عمیق جامعه در نظر است."

لازمه دگرگونی سازمان های گذشته

" ما خواهان انقلاب واقعی در تمام شئون، به معنی دگرگونی کامل در ماهییت سازمان های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی جامعه میباشیم. دگرگونی ساختار حکومتی یکی از خواسته های اساسی و لازم این انقلاب است."

انقلاب و نه رفرم

" برداشت و انتقادی که ما به شرح آن پرداخته ایم، یعنی انقلاب و نه رفرم، بر وضعیت نشریات هم واجب و صادق است. چه جز اضافه کردن بلندگوهای بیشتر تغییر و تحولی چنان در این امر بوجود نیامده است."

آزادی و لزوم استفاده از آن

" بزرگترین ثمره انقلاب آزادی است. تا زمانی که از آن استفاده ننمائیم این کلمه معنی نخواهد داشت. در زمان طاغوت سانسور باعث آن میگشت که جامعه در خفقان مطلق به سر برده و کسی جرات انتقاد را به خود ندهد. ولی امروز نیز که ما از این لطف مقدس برخوردار شده ایم، اکثرمان جز فریاد برآوردن، استفاده دیگری از این آزادی نمی نمائیم."

" هدف ما از تاسیس شورای محلی در همان روز های اول انقلاب، و انتشار این نشریه بوجود آوردن اتحاد و همبستگی است. بدون آنکه بخواهیم عقیده و ایدئولوژی خاصی را به کسی تحمیل نمایئم، سعی بر آن داریم که آگاهی جمعی و مشارکت را افزایش دهیم."

" ما نمیخواهیم هر روز، و روزی چند بار از کنار همدیگر گذشته و مانند بیگانگان به راه خود ادامه دهیم. ما میخواهیم کوچه و محله، خانه مشترکمان باشد. قاطع و استوار در از بین بردن پایه های ظلم و ستم گام برداریم. ما میخواهیم افکارمان را با اعمالمان یکی سازیم. پس شما هم بیایید، دست در دست ما فشرده، با انتقاد های مثبت و همکاری فعالانه خود، ما را در این امر مهم یاری داده و این صدا را که صدای همسایگان است را هر چه رساتر و بلند تر سازیم."

راستی حکمت این قصه چیست؟ چهل سال از آن زمان میگذرد. اگر نتوانسته ایم در کشور خود آزادی و دموکراسی را بوجود آوریم، به جامعه ای مهاجرت کرده ایم که آرزویش را برای ملت خود داشته و داریم. دلایل شکستمان در این جامعه و آنهم بعد از چهل سال رشد و تجربه چیست؟ بیشک تا زمانی که تصویر "ما و دیگران" بر افکارمان نقش بسته، مشکل را در دیگری میجوئیم، و با این نحوه تفکر و عمل، چهل سال بعدی را مانند چهل سال قبلی شکل خواهیم داد.

چهل سال قبل، چند هفته بعد از انقلاب، قبل از اینکه کمیته های انقلاب اسلامی شکل بگیرند، به موازات تشکل گروه های بسیج در مساجد، "شورای محلی کوشک" را بوجود آوردیم، تا حداکثر افراد را در پائین ترین سطح، با آنچه که در اطرافشان میگذشت درگیر کنیم. تا انقلاب دوم در رفتار و اعمال روزمره ما جائی پیدا کند، گفتگو و مشورت را تمرین کنیم، و در تصمیم گیری ها حقی برای خود و دیگران قائل شویم. حداکثر سعی خود را کردیم و در همان روز های اول دریافتیم که اگر نشدنی نباشد، کار بس دشواریست.

چهار ماه بعد از انقلاب، سنگر های شنی را ترک کردیم، اسلحه ها را زمین گذاشتیم، و به قلم رو آوردیم. دقیقن چهل سال پیش، در ماه می 1979، برابر خرداد ماه 1358، مقاله "چه باید بکنیم" را در "همسایه ها"، نشریه ای که به همت اهالی محل، در محدوده میدان فردوسی در تهران، ، بوجود آورده بودیم، به قلم آوردم. نشریه چهار صفحه ای که کل متن آن توسط یک ماشین تحریر تایپ میشد، تیتر های آن دستنویس بود، صفحه بندی اش از کنار هم گذاردن بریده های کاغذ تایپ شده صورت میگرفت، مخارجش داوطلبانه توسط اهالی محل تامین میشد، و نه تنها در محدوده خود، بلکه در سطح وسیعتری در تهران پخش میکردیم. چون دل هایمان پر از امید بود، و بر این باور بودیم که بعد از انقلاب اول، نیاز به انقلاب دوم و اساسی تری داشتیم، تا تاروپود فکری مان را تغییر دهد. در حد توان خود تلاش کردیم و متاسفانه شاهد هستیم که نشد.

" وقتی خاطرات روز ها و هفته های گذشته را مرور میکنم، از خود میپرسم که به راستی چرا بچه های کوچه لادن و مهنا، شورائی را که خود بوجود آوردند، ترک کردند؟ برای جواب دادن به این سئوال، فقط یک راه وجود دارد و آن اینست که مروری بر گذشته داشته باشیم."

"بچه های کوچه ما با دو اسلحه حفظ امنیت محل را به عهده گرفتند، منطقه را تقسیم بندی کرده، داوطلبانه و به نوبت، شب را تا صبح به گفتگو کنار آتش و پاسداری میگذراندند."

"در محلات اطراف هم، بچه ها، شبها تا سپیده صبح، پاسداری میدادند و هر شب شعله های آتش آنها از داخل سنگر هایشان دیده میشد."

"هفته ای دو بار به مسجد محل برای اعلام خواسته ها و مطرح کردن نظراتمون میرفتیم. برادران دیگر نیز به آن مسجد میامدند ولی جز حرف کار دیگری نکرده و هر بار با دست های خالی تر برمیگشتیم."

" خوب میدانستیم که بهترین فرصت فراهم شده تا انقلاب بزرگ، انقلاب دیگری را در وجود یکایک ما بوجود آورد. برای همین منظوراز همان روز های اول سعی کردیم که از این شورا کانونی برای بوجود آوردن تحول و دگرگونی در امور اجتماعی، سیاسی و فرهنگی، بهره بگیریم. از همان روز های اول میخواستیم و باز هم امروز مصرانه میخواهیم که این شورا:
- محلی برای برخورد افکار و عقاید باشد.
- محلی باشد برای آگاهی و مشارکت افراد در امور اجتماعی و سیاسی."

"ولی متاسفانه اینطور نشد، و خیلی زود متوجه شدیم که حتی در زمان انقلاب، احترام به زمان واجب است و نمیتوان یک شبه ره صد ساله را پیمود."

"خیلی زود اختلاف نظر بوجود آمد. عده ای عقیده داشتند که پاسداری از محل میبایست بصورت داوطلبانه صورت بگیرد و مخالف بودند که کمک های مالی اهالی محل به شورا، برای پرداخت حقوق به پاسداران استفاده گردد."

"موقعیت زمانی اجازه نمیداد که ما برای اثبات عقیده به مبارزه برخیزیم. چاره و صلاح را در آن دیدیم که کناره گیری کرده و عنان را به به دست بزرگتر ها و ریش سفیدان بسپاریم."

www.hambastegi.ca  647-838-0968   facebook/hambastegi.hemayat       Let's talk ICC   
   www.kikist.ca       No Deportations To Iran       www.fordemocracy.ca       @ facebook/fordemocracycanada