مقالات هفتگی -  با تشکر از نشریه شهرما

پپنجشنبه ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۱

دعوت به دموکراسی

کوتاه ترین کمپین انتخاباتی در سه دهه اخیر که به کانادا مهاجرت کرده ام را پشت سر گذاشتیم . کمپینی که بیشترین توجه من را به خود جلب کرد. و آن نه به خاطر کاندیداهای ایرانی که در آن شرکت داشتند که در دو انتخابات قبلی تعداد کاندیدا های ایرانیِ بیشتری، حضور داشته اند.

به نظر میاید که با گذشت زمان، انتخابات که برای من به سمبل دموکراسی مبدل شده است، هر بار، بیشتر در من نهادینه شده و به جزییاتی پی میبرم که مشاهده آنها قبلاً برای من امکان نداشت.

دوشنبه، بعد از ساعت کاری، به کمپین علی احساسی پیوستم. از من خواسته شد که دو خانواده را که امکان دسترسی به وسیله نقلیه برایشان نبود را به حوزه انتخاباتی ببرم. در پایین ساختمان منتظر بودم که خانم و آقایی را دیدم، لبخند زنان بسوی من پیش میامدند. آن خانم برایم توضیح داد که همراهش، چندی قبل سکته کرده و برای راه رفتن، نیاز به چرخ دستی دارد. مدتی طول کشید که موفق شد خود را در صندلی اتومبیل جای داده تا بتوانیم کمربند ایمنی را برایش ببندیم. در تمام این مدت، هر دو مادام تشکر میکردند، غافل از اینکه با دیدن آنها، که در آن شرایط هم سعی میکردند که فرصت رای دادن را از دست ندهند، چه عالمی را در من بوجود آورده اند!

به نظر من رای دادن یک امتیاز نیست، یک وظیفه هم نیست، بلکه یک حق است، شاید هم با ارزش ترین حق در یک جامعه دموکراتیک. هر حقی هم وظایفی را ایجاب میکند. تعریف حق و وظیفه هم در اختیار خود ماست.

فقط دو نفر بودیم که میبایست در یکی از حوزه ها، بعد از پایان انتخابات، از طرف علی احساسی، در کنار چهار کره ای که از طرف دانیل لی حضور داشتند، بر شمارش آرا نظارت داشته باشیم. فکر نمیکردم که شمارش حدود ۱۵۰۰ رای تا ساعت ۱۲ شب  طول بکشد. چهار ناظر کره ای در ابتدای ورود، کمی رفتار تند داشتند ولی در پایان و در حال ترک سالن، با نشان دادن تصویر نتیجه کلی انتخابات در ویلودیل بر روی تلفن خود، با خوشرویی گفتند که شما بُردید. انتظار چنین نتایجی را هم داشتم، ولی این مانع نمیشد که هر بار با شنیدن نام دانیل لی که در آن حوزه تعداد آرایش بیشتر از آرای علی احساسی بود بر نگرانی ام افزوده گردد.

سرانجام و در پایان کمپین، به جای پیوستن به دیگران در رستورانی که قرار بود پیروزی علی احساسی را در آن جشن بگیریم، ترجیح دادم که به خانه رفته و انتخابات را آنجا دنبال کنم.

تا ساعت یک و نیم صبح، به صفحه تلویزیون خیره شده بودم. همزمان که به سخنان رهبران احزاب و بالاخره نخست وزیر آینده کانادا گوش میکردم، به دموکراسی که هر چقدر برایش ارزش قائل شویم، باز هم کم است میاندیشیدم. دموکراسی، ساده و رنگارنگ، در حد یک بازی کودکانه، در مقابلم در حال نشان دادن گوشه ای از جلوه هایش بود.

در سخنان رهبران، یا اثری از رودررویی با یکدیگر نبود، و یا اینکه من گفته های آنها را با گوش های دیگری میشنیدم.

در دل آرزو میکردم که تک تک رای دهندگان، بخصوص ما ایرانیان نیز به همین گونه بیاندیشیم و عمل کنیم.

چه خوب می شد که در اولین سخنرانی هایمان که میتواند در حد یک مطلب در سوشیال مدیا باشد و یا یک گفتگو با آشنا و یا غریبه، آمادگی خود را برای همکاری و ادامه ساختن جامعه ای دموکراتیک تر، اعلام کنیم.

از واژه «تمرین دموکراسی» بسیار استفاده نموده ام. لازم میبینیم که آنرا با واژه «آموختن دموکراسی» جایگزین کنم. تمرین دموکراسی، زمانی معنا دارد که به اصول اولیه آن پی برده باشیم. زمانی که به خود مینگرم، میبینم که هنوز از آن بسیار فاصله داریم. نقطه عطف در این کمپین برای من، فردی بود که توان راه رفتن نداشت ولی با این وجود، از رای دادن کوتاهی نکرد. باید آنجا و در کنار این فرد و در جریان این واقعه باشیم تا دریابیم که بسیاری از ما چه کفران نعمتی میکنیم. بسیاری از ما حتی در کنار هم نشستن بر سر یک سفره و قدردانی از نعمات درون سفره را نیاموخته ایم. این سفره، میتواند صفحه فروم، کنگره، دفتر پارلمانی، جایگاه اجتماعی، انتخابات و رای دادن باشد.

آیا آموخته ایم که از فردای انتخابات، نتایج آنرا بپذیریم و به آن احترام بگذاریم؟ آیا آموخته ایم که از فردای انتخابات، انتخابات را پایان یافته بدانیم و به هدف اصلی که این انتخابات برای آن بود، بپردازیم؟ آیا آموخته ایم که از فردای انتخابات اختلافات و فرق ها را کنار گذاشته و در جوی دیگر به گفتگو و همکاری بپردازیم؟ آیا آموخته ایم که به پیام نهفته در انتخابات که با صدای بلند و آشکار خواسته های یک ملت و یک کامیونیتی است را گوش دهیم؟

سخنان رهبران احزاب را شنیدیم. منتظرم اولین سخنان دو نماینده موفق ایرانی را بشنوم. سخنان کاندیدایی که موفق نشد به پارلمان راه یابد، فعالان اجتماعی، رهبران، افراد برجسته و رسانه ها را بشنوم. امیدوارم که در سخنان آنها نیز همان رنگ ها و سادگی و صفا و صمیمیت رهبران احزاب وجود داشته باشد. بر این باورم که حتی اگر وجود نداشته باشد، باز، گوش های من آنها را به رنگ و بویی خواهد شنید که آرزو میکند روزی، همه دنیا را فراگیرند. 

به یکی از نوشته های خود در سوشیال مدیا در جریان این انتخابات بر میگردم: «همانطور که شش سال پیش به حکم وظیفه شهروندی، در انتخابات شرکت کردیم، اینبار نیز طبق همان وظیفه، شرکت کرده و سعی میکنیم که اشتباه خود را تصحیح کنیم. آیا این میبایست باعث خشم و کینه میان شهروندان گردد؟ آیا از ابراز عقیده چه در حمایت و چه در مخالفت، باید ترس داشته باشیم؟

ما ایرانیان میبایست بیشتر از دیگران برای دموکراسی و آزادی احترام قائل باشیم، چون خوب میدانیم که از کجا آمده ایم. و اینکه این پدیده ها را در حد تعاریف و فهم خود محدود سازیم، خیانتی به دموکراسی و آزادی و جامعه ای است که ما را با آغوش باز پذیرفته است.»

حال که انتخابات پایان یافته، دوست دارم چند کلمه ای به آن بیافزایم. ما حرف های خود را زدیم و نوشتیم و آنها را به گوش دیگران رساندیم. قبل از اینکه به انتظارات خود از آنها بیاندیشیم، چه انتظاری از خود داریم؟ آیا میخواهیم هنوز هم به مقابله و رودرویی های زمان رقابت های انتخاباتی ادامه دهیم؟ آیا ما انتخابات را، افزایش هیزم به آتشی میدانیم که میبایست برای همیشه برافروخته باشد؟

امیدوارم که پی برده باشیم که احزاب در درجه اول، به منافع خود می اندیشند و بر پایه اطلاعات بیشتری، عمل مینمایند. امیدوارم که به این نتیجه رسیده باشیم که برای تاثیرگذاری، نیاز به مشارکت بیشتر، همصدایی، و گسترش نگرش داریم که آنهم صورت نمیگیرد مگر اینکه در رفتار خود، تغییر و تحولی بوجود آوریم.

انتخابات بعدی را به چهار سال آینده نسپاریم. از همین امروز به فکر ترغیب و معرفی کاندیداهای جدید باشیم و بدانیم که حضور کاندیداهای ایرانی، باعث می شود که به انتخابات توجه و مشارکت بیشتری از خود نشان دهیم.

گفتار خود را با «دعوت به دموکراسی» خلاصه میکنم. همانی که زیاد از آن میگوییم ولی کمتر به آن عمل می کنیم.

www.hambastegi.ca  647-838-0968   facebook/hambastegi.hemayat       Let's talk ICC   
   www.kikist.ca       No Deportations To Iran       www.fordemocracy.ca       @ facebook/fordemocracycanada