October 20, 2016
با تشکر از ایران استار و شهرما  

در اینکه از موقعیت بوجود آمده، چه توسط موافقین و چه مخالفین، جمهوری اسلامی به نحو احسن بهره میگیرد، جای شکی نیست. ولی آیا بهتر نیست که به جای اینکه جلوی روند طبیعی وقایع بایستیم به خود آئیم و دریابیم روش های دیروز دیگر کارائی ندارند. اگر جمهوری اسلامی میتواند از عدم اتحاد و همبستگی در کامیونیتی، و نفاق و تفرقه حاکم بهره بگیرد، چرا ما نباید عکس آن عمل کرده و در جهت ایجاد اتحاد و همبستگی فعالیت کنیم . به جای اینکه با روش های ددمنشانه خود تصویری را که رژیم از ما و دنیای غرب به این جوانان داده تائید کنیم، چرا سعی نمیکنیم که آنها را با دموکراسی و آزادی و حقوق بشر آشنا کنیم. مطمئنن با آنچه در روز چهارشنبه 12 اکتبر در تورنتو انجام دادیم نه تنها به این هدف نرسیده، بلکه بسیاری از آنهائی را که نه در عزاداری و نه در تظاهرات شرکت داشتند از خود دور کرده ایم. خوف و وحشت بوجود آوردن، فحش های ناموسی به امام حسین دادن، تحریک کردن جوانان عزادار، رقصیدن وپخش موزیک، شکلک و دلقک بازی در آوردن، آیا این اندوخته چهل سال مبارزات سیاسی ماست؟

آن چهل الی پنجاه نفری که با نام "کمونیست کارگری" سردمداری اینچنین رفتار های شرم آور را به عهده دارند آیا تا به حال از خود پرسیده اند که جز فحاشی و تهمت زدن، خدمتی برای جامعه انجام داده اند. با اینکه اسم "کارگر" را به یدک میکشند آیا تا به امروز قدمی برای کارگران برداشته اند؟ آیا "مادران علیه اعدام" قصد دارند با خشم و کینه و نفرت با خشم و کینه و نفرتی که اعدام می آفریند مبارزه کنند؟ چرا کردار ما نباید هماهنگ با گفتار ما باشد؟ زمانی که از دموکراسی صحبت میکنیم، چرا آنرا پیاده نمیکنیم؟ مدافع آزادی ولی نه برای همه بودن، چه معنائی دارد؟ واقعن این آزادی که مادام از آن دم میزنیم برای ما چقدر ارزش و اهمیت دارد. آیا به دلیل نفرتی که از جمهوری اسلامی داریم حاضریم آزادی افراد مذهبی بیگناه را قربانی کنیم؟ زمانی که قوانین مملکتی اجازه میدهند که مراسم عزاداری برگزار شوند، چگونه به جهالت خود اجازه میدهیم که ممنوعیت بوجود آورند؟ به بهانه بوجود نیامدن تنش، فتوا میدهیم که این مراسم میبایست در مساجد اجرا گردند. این تنش را چه کسانی می آفرینند؟ همین شصت الی هفتاد قرمز پوش؟ متاسفانه باید پذیرفت که تنش برای این افراد به معنای بقا میباشد.  

به هر حال موقعیت مناسبی پیش آمده است که به آزادی بیاندیشیم و ببینیم که این کلمه برای ما چه معنا و ارزشی دارد؟ آیا آنقدر ارزشمند است که از آزادی خود برای حمایت از آزادی دیگران بگذریم؟ قانون نمیتواند خط قرمز میان آزادی ها را تعیین کند. این وظیفه هر فرد است که آن خط را که همزمان نشان از خرد و تکامل انسانی میباشد تعیین کرده و با کردار خود به آن معنی دهد.

در ضمن دوشنبه گذشته مراسم خاکسپاری مادر مریم ناظمی، یکی از کاندیدای انتخابات اخیر کنگره، و یکی از فعال ترین افراد کامیونیتی در حمایت از حقوق کارگران برگزار شد. حدود سه سال است که مریم سعی مینماید حمایت از کارگران ایرانی را سازماندهی کند. ولی متاسفانه آنقدر که سعی میکنیم حقوق یکدیگر را ضایع کنیم کمتر به حمایت از یکدیگر برمیخیزیم. حضور تنی چند از فعالان اجتماعی، و دست اندرکاران رسانه ای در این مراسم باعث خوشنودی بود. این امید را در ما بوجود آورد که شاید روز برسد که خدمت کردن و شرکت در فعالیت های اجتماعی آنقدر با ارزش و با اعتبار شود که مردم برای آن سر و دست بشکنند.  روزی که خود را آنچنان با یاری دهندگان به نیازمندان نزدیک ببینیم که آنها را بخشی از خانواده خود به حساب آورده و در اشگ و خنده هایشان خود را سهیم دانیم. جای دارد که به مریم و خانواده اش تسلیتی گفته باشیم.

www.hambastegi.ca  647-748-5991  
 Injured Workers 647-748-3302
[facebook/hambastegi.hemayat]
 [Let's talk ICC] 
[facebook/aiding people

در مقاله ای که در ماه فوریه  2015 به چاپ رسید، جنبه های حقوق بشری مورد محمود یادگاری، واقعه ای را که به سالهای 2010 برمیگشت، مطرح نمودم. جناح راست نسبت به حساسیتش به موضوعاتی که به ایران مربوط میشود چنان عکس العملی به آن نشان میدهد که درتاریخ کامیونیتی بی سابقه بوده است. آنها با جمع آوری بیش از صد امضاء خواهان منع چاپ مقالات نگارنده در نشریات شدند. خوشبختانه خواسته آنها برآورده نشد. نشریات با حفظ استقلال و پایبندی به رسالت رسانه ای به چاپ مقالات ادامه میدهند. جای دارد که اینجا از آنها تشکری شده باشد. چون اگر آنها آنروز غیر از این عمل میکردند، امروز میبایست هزینه بالاتری نسبت به تعرض و زورگوئی های بعضی از افراطی گرایان جناح راست که خوشبختانه روز به روز تعدادشان کمتر میشود میپرداختیم. هدف از آن مقاله شکستن تابوئی بود که کامیونیتی را در رابطه با موضوعاتی خاص به خاموشی محکوم کرده بود.

یکی از آن موضوعات باور ها، آزادی و حقوق اجتماعی افراد مذهبی میباشد. ما در چهل سال گذشته با مذهبی های کامیونیتی آنچنان کرده ایم که جمهوری اسلامی با اقلیت های مذهبی، بخصوص بهائی های ساکن ایران کرده و میکند. همیشه در تعجب بوده ام که چرا مساجد در فعالیت های اجتماعی از خود حضوری نشان نمیدهند. آنهائی که میتوانند در مراسم هفتگی صدها و در مراسم خاص هزاران نفر را به خود جلب نمایند چرا از جامعه دوری میجویند. در جامعه دموکراتیک که هر نفر یک رای به حساب میاید نادیده گرفتن چنین نیرو هائی لطمه زدن به خود است.

در جون 2015، دوهفته بعد از اینکه کنگره از سه سال سلطه جناح راست خارج میگردد، تظاهراتی منحصر به فرد در مقابل مسجدی در ریچموندهیل در مخالفت با بزرگداشت خمینی توسط این جناح برگزار میشود. این جناح با صف آرائی حداکثری خود در این تظاهرات سعی نمود که از طرفی سرپوشی بر شکست خود گذاشته، و از طرفی دیگر هشداری بیدار کننده به هم عقیدتی های خود داده باشد. ولی انگاری کمتر کسی آن پیام را  آنطور که باید دریافت کرد. غافل از تغییر و تحولات جامعه، هنوز گروه هائی هستند که شدت عمل و خشونت را بر مبارزه دموکراتیک ارجحیت میدهند.

در اکتبر2015 حضور ششصد عزاردار در مراسم عاشورا که اکثر آنها را جوانان تشکیل میدادند نه تنها آغاز فصلی نو در کامیونیتی بود، بلکه ضربه مهلکی برای آنهائی که خود را وکیل و وصی سیاسی کامیونیتی در رابطه با ایران میپنداشتند، به حساب آمد. ولی متاسفانه جناح راست آن زمان نیز این واقعه را که ناشی از تغییر و تحولاتی عمیق تری در جامعه میباشد جدی نمیگیرد. ولی به عکس جناح چپ با بهره گیری از موقعیت پیش آمده و با استفاده از چهره های جوان و بی تجربه، کنگره را در اختیار میگیرد. بازگشائی روابط سیاسی با ایران، رفع تحریم ها، و بوجود آوردن تسهیلات بانکی را سرلوحه اهداف خود قرار میدهد. البته آنهائی که از درک تغییر و تحولات عاجز میباشند، و جز قصه پردازی و برچسب زدن به این و آن کار دیگری از آنها برنمی آید با در یک کاسه ریختن کلیه وقایع، آشی میپزند که فقط در خور خوردن خود آنهاست. از فعالیت های کنگره دوری میجویند. در صورتیکه با حضور در انتخابات اخیر کنگره میتوانستند روند جریاناتی را که به سیاست های ایران مربوط میشود تغییر دهند. ولی در عوض ترجیح میدهند قرمز بپوشند، جار و جنجال و هیاهو به پا کنند و از فرصت بوجود آمده، آخرین منم منم کردن ها را در خاطره خود ثبت نمایند.