January 05, 2017
با تشکر از ایران استار و شهرما  

از آنی میباشد که هم وقتش رسیده، هم آمادگی آنرا پیدا کرده ایم، و بردارندگان قدم های اول نیز پیدا شده اند. مهمتر از همه اینکه اینبار میخواهیم بصورت جدی گفتار و کردار خود را یکی کرده و آرزو و واقعیت ها را به هم نزدیک سازیم.

باید پذیرفت که مشکلات و یا هر دلیل دیگر نتوانستند مانع فعالیت مریم ناظمی در حمایت از کارگران مصدوم در ده سال سال اخیر شوند. یا که پروانه خارابی را در جمع آوری اعانات در جهت کمک به بیماران و نیازمندان دلسرد کنند. و یا فرح اصلانی آملی را از همدلی با بیماران سرطانی بازگردانند. البته اگر سازمانی دهی بیشتری، چه در اطلاع رسانی و چه در منسجم کردن نیرو ها وجود داشت، مطمئنن تعداد بیشتری از افراد به آنها پیوسته و نتایج بیشتری حاصل میشد. به هر حال مسیر هر چقدر هم که طولانی باشد و یا مقصد بدور، سفر با قدمی آغاز میگردد.  اگر هم بخواهیم که فعالیت ها با مشارکت جمعی و شفاف صورت گیرند چه بهتر که از همان قدم اول با مشورت و توافق همگانی باشند.

مریم ناظمی از سال 2013 سعی کرده است که حمایت از کارگران ایرانی، بخشی از فعالیت های کنگره در آید، که متاسفانه تا به امروز به دلایل مختلف صورت نگرفته است. در گفتگو های به عمل آمده با بعضی از فعالان اجتماعی و آنهائیکه کم و بیش با مشکلات کارگران در محیط های کاری که کارفرمایان آنها نیز ایرانی میباشند آشنائی دارند، بوجود آوردن آگاهی جمعی یکی از موارد لازم، شناخته شده است. بی شک مطرح شدن نحوه برخورد غیر انسانی بعضی از کارفرما ها، خود به خود هشداری خواهد بود که تغییراتی نیر به همراه خواهد داشت. از این رو برای رساندن صدای کارگران، پیشنهاد شده است که صفحه فیسبوکی بوجود آید. بدون آنکه نامی از کارفرمایان و یا کارگران برده شود، مشکلات، تجربه های تلخ، و قصه های تاسف آور ولی واقعی به مشارکت گذاشته شوند. با این امید که این حرکت، تلنگری باشد جهت بیداری و هوشیاری آنهائیکه از غربت، عدم آگاهی و تنهائی افراد در جهات منافع مالی خود سوء استفاده مینمایند

طرح و پیشنهاد دیگری نیز برای برپائی "خانه ایرانیان" عنوان شده است. شاید بتوان کسب و کاری را بصورت عام المنفعه بوجود آورد، و از طریق در آمد آن مخارج اولیه چنین مکانی را تامین نمود. داشتن محلی ثابت که بتوان از آن برای دفتر و گردهمائی ها استفاده نمود، میتواند در منسجم کردن نیرو ها تاثیرات قابل توجهی داشته باشد. مجاورت این دو، چه در جهت تامین مخارج و چه در رابطه با حضور مداوم داوطلبین در محل، میتواند تسهیلاتی را بوجود آورند. همکاری داوطلبانه بصورت رایگان، یا با حداقل حقوق کارگری، و استقبال کامیونیتی از خدمات چنین واحدی، میتوانند در برپائی، رشد و ضمانتی بر موفقیت این حرکت که بر پایه تعاون استوار خواهد بود، باشد.

در رابطه با مورد سوم نیز میبایست در پی شناخت و دعوت از وکلای پیشروئی باشیم که مایل باشند تخصص خود را در دفاع از منافع کامیونیتی بکار گیرند. حضور مداوم در رسانه های جامعه بزرگتر، عکس العمل نشان دادن نسبت به آنچه در رابطه با ایرانیان کانادا صورت میگیرد، و بوجود آوردن آگاهی نسبت به مواردی که در منشور حقوق و آزادی های کانادا تعریف و تعیین شده اند، میتوانند اعتماد به نفس کامیونیتی را بالا برند.

ناگفته نماند که اگر همکاری کنگره ایرانیان نیز وجود داشته باشد، ضمانتی بیشتر بر موفقیت این حرکت مردمی خواهد بود.

www.hambastegi.ca  647-748-5991  
 Injured Workers 647-748-3302
[facebook/hambastegi.hemayat]
 [Let's talk ICC] 
[facebook/aiding people
No Deportations To Iran 

انتخابات اخیر آمریکا، چگونگی موفقیت دونالد ترامپ، شکست تعجب انگیز هیلاری کلینتون، مبارزات انتخاباتی مردمی برنی سندرز، حمایت قشر جوان از او، و نحوه صریح سخن گفتن ایشان از سوسیالیزم در کشوری که سردمدار کاپیتالیسم میباشد، نشان دهنده تغییر و تحولاتی بنیادی هستند که تجزیه و تحلیل آنها با نحوه نگرش حاکم بر افکار عمومی امروزی نا ممکن مینماید. مهاجرت میلیونی پناهجویان، به خاک و خون کشیده شدن منطقه وسیعی از خاورمیانه، پدیده داعش، ترور و وحشت به عنوان بخشی از زندگی روزمره در غرب، بهار عرب، اسلام ستیزی، همگی صحه ای بر این گفتار میباشند. بخصوص زمانی که پیشرفت های تکنولوژی در زمینه ارتباطات، خبر رسانی و رسانه ها نیز در نظر گرفته شوند، در مجموع نشانگر پایان دوره ای و نوید دهنده  دوره دیگری میگردند.

به انتخابات اخیر آمریکا بنگریم. مگر نه اینکه عامل اصلی پیروزی ترامپ، خواست مردم و ابراز آن از طریق آرای به صندوق ریخته بود. به همان صورت اگر اعتقاد داریم که پانزده هزار امضاء میتوانند در سیاست های خارجی کانادا تاثیر گذار باشند، چرا کاری نمیکنیم که همصدائی به صد، دویست و سیصد هزار برسد. در جوامع دموکراتیک تا زمانی که به اهمیت تک تک صدا ها پی نبریم نمیتوانیم به اتحاد و همبستگی اکثریتی دست یابیم. بدون آنکه لازم باشد دست به دامان روابط شده، و یا کاسه گدائی پیش این و آن بریم، در کمال سربلندی با بهره گیری از حقوق شهروندی میتوانیم دولتمردان را مطیع و فرمانبر خواسته های خود سازیم. بدون شهروندان، هیچ جامعه ای شکل نمیگیرد، سرمایه ای بوجود نمی آید، تولید و مصرفی در کار نخواهد بود، اسلحه ای ساخته نشده و در جنگی بکار گرفته نمیشود. ولی باز همین شهروندان میباشند که میبایست بیشترین تبعیضات را متحمل شوند، مورد تجاوز قرار گیرند و قتل عام شوند. سخن از فلسفه و باور های عقیدتی، و یا مبارزات انقلابی نیست. بل گفتگو پیرامون رفتار روزمره من و تو و ماست. به عنوان یک ایرانی - کانادائی چه کاری میتوانستیم دیروز انجام دهیم که سفارت بسته نمیشد که امروز باز شدنش باعث دشمنی، و تفرقه میان ما شود؟ در جامعه دموکراتیک کانادا چه موانعی وجود دارند که نتوانیم از آزادی بیان استفاده کرده، ناگفته ها را بر زبان و به قلم آورده، به صدا ها بیافزائیم، و همصدا شویم؟ شاید که اشکال در من و تو و ماست.

مقاله هفته پیش من به نحوی قدردانی از دو نشریه ای بود که چند سال گذشته هر هفته من را همراهی کردند. باعث شدند بصورت منظم به بررسی آنچه در کامیونیتی صورت میگیرد بپردازم.  اعتراض خود را با صدای بلند علیه دوروئی، خلاف و بی عدالتی و کاستی ها بلند کرده تا به این نقطه رسم. حال قصد آن دارم که سال نو را بهانه قرار داده، با دعوت از همگان فصل جدیدی را آغاز کرده و هر آنچه را که دیروز انجامش را از دیگران میطلبیدیم، خود با همت، خدمت و کمک یکدیگر به عمل رسانیم.

با طرح سه سئوال، پیشنهاد مسیری را برای فعالیت های آینده عنوان میکنم:
1- چرا به عنوان کارفرما زمانیکه از قدرت مالی خوبی نیز بهره مند هستیم باز چشم طمع به حقوق کارگران داریم؟
2- چرا با وجود سرمایه هائی که کامیونیتی ما در اختیار دارد هنوز از داشتن مکانی که بتوانیم آنرا "خانه ایرانیان" بنامیم محروم هستیم؟
3- چرا با وجود تعداد قابل توجهی از وکلای جوان هنوز نهادی را بوجود نیاورده ایم که از حقوق کامیونیتی فعالانه حمایت کند؟

جواب من برای هر سه سئوال اینست که حتمن نخواسته ایم. شاید هم منتظر بوده ایم که کس دیگری قدم اول را بردارد. و یا که در ذهن ما موانع بزرگتر از آنی که هستند جلوه کرده اند. شاید هم با گفتن اینکه زمانش نبوده خود را تا به حال قانع کرده ایم. بیائیم این امید را در خود بپرورانیم که مطرح کردن این سئوالات نشان